شکی نیست که برای ارتقای نشاط اجتماعی، باید فضای امیدوارکننده‌ای در جامعه وجود داشته باشد و وضعیت معیشتی مردم نیز در اولویت قرار بگیرد بنابراین شاید بتوان گفت که در بحث نشاط اجتماعی، وضعیت کلی جامعه بسیار مهم و تاثیرگذار است. اما جدای از شرایط اجتماعی، نباید فراموش کرد که خود افراد هم نقش حیاتی در گسترش نشاط اجتماعی دارند.
شاید بتوان گفت که ۵۰ درصد عوامل ایجاد نشاط اجتماعی، در دست خود افراد است و ۵۰ درصد دیگر هم به شرایط جامعه برمی‌گردد.
اگر افراد تلاش کنند کارهایشان را به شکل درست انجام دهند، احساس موفقیت، کفایت و کارآمدی در زندگی‌شان داشته باشند و با برنامه‌ریزی تلاش کنند که به اهدافشان برسند، قطعا نشاط اجتماعی افزایش پیدا خواهد کرد.
وقتی فردی با تلاش مضاعف و برنامه‌ریزی دقیق به هدفش می‌رسد، شادکامی او ریشه‌دار خواهد شد. شادکامی واقعی و اصیل، به عوامل متعددی بستگی دارد.
ایجاد امید و هیجان مثبت در جامعه، احساس شادکامی و لذت در زندگی شخصی و کاهش دغدغه‌ها و نگرانی، از جمله این عوامل است.
داشتن شغل و فعالیتی برای انجام کار مفید نیز می‌تواند نشاط اجتماعی را افزایش دهد. علاوه بر این، داشتن ارتباطات اجتماعی سالم و گسترده با دیگران هم می‌تواند به نشاط اجتماعی منجر شود.
در واقع، افرادی که با دیگران تعامل بیشتری دارند و برای حضور بیشتر در اجتماع استقبال می‌کنند، از نشاط بالاتری نیز برخوردار هستند.
تقویت معنویت و داشتن اعتقادات معنوی هم در افزایش نشاط اجتماعی، نقش فوق‌العاده‌ای دارد. وقتی انسان در زندگی‌اش، اهداف معنوی داشته باشد که به زندگی‌اش معنا ببخشد، خود به خود از نشاط اجتماعی بالاتری هم برخوردار خواهد بود.
دین‌گریزی، احتمال بروز احساس یاس و پوچی در جامعه را افزایش می‌دهد و اجتماع را از نشاط واقعی دور می‌کند. در این بین، نکته مهم این است که نباید نشاط اجتماعی را با خنده‌رو و خوشرو بودن اشتباه گرفت.
بسیاری از افراد هستند که شاید آدم خنده‌رویی نباشند، ولی در درونشان، احساس خوبی نسبت به زندگی دارند که البته عکس این قضیه هم صادق است بنابراین، برای قضاوت درباره وضعیت نشاط در جامعه، نباید صرفا به عوامل ظاهری توجه داشت، بلکه باید به شکل ریشه‌ای تلاش کرد تا شور و نشاط در جامعه، نهادینه شود.
*منبع: جام جم
نظر شما