به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، آرامگاه بوعلی‌سینای همدان یکی از آثار هوشنگ سیحون است که معرف سادگی و خلوص درعین شکوه و زیبایی است. شهریار خراسانی‌قدیمی یکی از معماران معاصر می‌گوید: استفاده درست و کامل از مصالح موجود منطقه از جمله سنگ، ظرایف و ریزه کاری هایی که در طراحی و اجرای جزئیات وجود دارد این بنا را به یک بنای منحصر بفرد تبدیل کرده است. فضاها و پلان بندی آرامگاه کامل و گویا است و حس آشنای فضاهای آرام و خودمان را در بیننده ایجاد می‌کند.
هوشنگ سیحون که معمار این بنای باعظمت تاریخی در همدان بود معمار، طراح، نقاش، مجسمه ساز و رئیس سابق دانشکده هنرهای‌زیبای دانشگاه تهران بود. طراح آرامگاه‌های خیام، نادرشاه افشار، فردوسی و کمال‌الملک نیز هوشنگ سیحون است. سیحون که در خانواده‌ای هنرمند و اهل موسیقی به دنیا آمد نوه میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایران بود.
سیحون پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به دعوت آندره گدار رئیس اداره باستان شناسی وقت ایران برای ادامه تحصیل راهی پاریس شد و در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس به مدت ۳ سال زیر آموزش اوتول زاوارانی به تکمیل دانش معماری پرداخت و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر رسید.
طرح و نقشه اولیه این بنا در خرداد سال ۱۳۲۴ توسط انجمن آثار ملی بین مهندسان و فارغ‌التحصیلان رشته معماری به مسابقه گذاشته شد و با نظر آندره گدار و فروغی طرح پیشنهادی مهندس هوشنگ سیحون پذیرفته شد.
در نیمه سال ۱۳۲۶ انجمن تصمیم به اجرای طرح گرفت. سال بعد هوشنگ سیحون طرح پیشنهادی را به عنوان پایان‌نامه به دانشکده هنرهای زیبای پاریس تقدیم کرد و اوایل سال ۱۳۲۸ ساخت این آرامگاه آغاز شد.
پس از تخریب مقبره قدیم و گشودن قبر بوعلی سینا و ابو سعید دخدوک، جمجمه و قسمتی از استخوان‌های بوعلی و ابوسعید در جعبه‌های مخصوص مهر و موم و در آرامگاه جدید مجددا دفن شد
.
این طرح به سبک معماری قرنی که بوعلی سینا در آن می‌زیسته از روی قدیمی‌ترین بنای تاریخ‌دار اسلامی یعنی برج گنبدقابوس در شهر گنبد کاووس اقتباس شده است.
این بنا تلفیقی از دو سبک معماری ایران باستان و ایران بعد از اسلام است. در طراحی این مجموعه از عناصری از هنرمعماری سنتی ایرانی استفاده شده است.
عناصری مانند برج، الهام گرفته از برج گنبد قابوس، باغچه‌ها متاثر از باغ‌های ایرانی، آب نماها الهام گرفته از حوض خانه‌های سنتی و نمائی با روکار سنگ‌های حجیم و خشن خارا که با سنگ گرانیت کوهستان الوند آراسته شده و نمودار کاخ‌های باستانی ایرانیان است. کار ساخت بنای جدید آرامگاه در سال ۱۳۳۳ شمسی به پایان رسید.
تالار جنوبی این آرامگاه به عنوان موزه محل نگهداری سکه، سفال، برنز و سایر اشیاء کشف شده مربوط به هزاره‌های قبل از میلاد و دوران اسلامی اختصاص یافته است.
در تالار شمالی کتابخانه‌ای مشتمل بر ۸۰۰۰ جلد کتاب خطی و چاپی نفیس ایرانی و خارجی و غرفه‌هایی مربوط به آثار بو علی سینا و شعرا و نویسندگان همدانی نگهداری می‌شود.
در غرفه آثار بوعلی عکسی از جمجه وی نیز در معرض دید گذاشته شده که به هنگام تخریب مقبره قدیمی تهیه شده است.
مکمل این بنا بوستانی به شکل نیم دایره با فضای سبز است و نیز تندیس ابوعلی سینا در حالی که کتابی در دست دارد در ضلع شرقی میدان نصب شده است.
آرامگاه شیخ الرئیس بوعلی سینا در سال ۱۳۷۶ توسط سازمان میراث‌فرهنگی با شماره ۱۸۶۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
در سال ۱۳۳۹ قمری شخصی با نام محمدحسین فریدالدوله گلگون همدانی دوره محوطه قبر ابن سینا دیواری کوتاه کشید و دربی رو‌به‌روی پل قدیم رودخانه احداث کرد و در جنب آرامگاه یک تالار بزرگ و تالاری کوچک‌تر برای کتابخانه و یک مخزن کتاب ساخت و چاهی و حوضی ترتیب داد.
آرامگاه جدید بوعلی‌سینا به دستور حکومت وقت ایران و توسط انجمن آثار ملی ایران به مناسبت هزارمین سالروز تولد دانشمند بزرگ ساخته و در سال ۱۳۳۳ افتتاح شد./
نظر شما