به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی به نقل از ایرنا، این رسانه در ادامه افزوده است: علت ساخت مسیر حمل و نقل در آن دوران برای تأمین ارتباط باثبات بین مناطق دورافتاده امپراتوری ایران (پارس) مرتبط بود.

آزاده آزاد نویسنده گزارش ادامه داده است: هدف این بود که باسرعت بتوان حکومت مرکزی را از اوضاع و احوال نقاط مختلف باخبر کرد، فرمان پادشاه به حاکمان مناطق رسانده شود و جابجایی نیروها انجام گیرد.
اسپوتنیک نوشته است: جاده های شاهی توسط سربازان محافظت می شد و هر نوع جنایتی (تخریب و آسیب زدن) نیز مجازات های سنگینی داشت.

رسانه روسی همچنین افزوده است: شاه عباس (صفوی) نیز توجه خاصی به ساخت جاده ها داشت و زمان وی ۴۰۰ کیلومتر راه از آستراباد تا مازندران ساخته شد و سپس مرحله مهم در تاریخ حمل ونقل ایران مبارزه برسر ساخت خطوط راه آهن بود.

در ادامه گزارش آمده است: خطوط راه آهن ایران در قرن ۱۹ توسعه یافت که با مقابله روسیه و بریتانیا بر سر گسترش نفوذ خود مرتبط بود. 

«سال ۱۸۹۰ قرارداد روسیه-ایران در باره راه آهن امضا شد که این کشور را از ساخت آن تا ۱۰ سال باز می داشت و سال ۱۹۰۰ هم برای ۱۰ سال دیگر تمدید شد، اما با وجود این، نخستین تلاش در دهه ۸۰ قرن ۱۹ عملی شد و سال ۱۸۸۸ خط کوتاه راه آهن تهران و آرامگاه شاه عبدالعظیم (۹ کیلومتر) کشیده شد.

در پایان بخش تاریخی گزارش اسپوتنیک نیز آمده است: نخستین خط ریلی قابل توجه سال ۱۹۱۵ توسط راه آهن روسیه تزاری بین جلفا و تبریز به طول ۱۴۸ کیلومتر ساخته شد که از مرز ایران عبور کرده و به شبکه راه آهن روسیه متصل می شد و طبق استاندارد چرخ های روسی ۱۵۲۴ میلی متری به بهره برداری رسید.