در گذشت دکتر سیدمحسن حبیبی؛ معمار و شهرساز برجسته، استاد نمونه دانشگاه تهران و متخصص سرشناس این حرفه، جمع کثیری از جامعه؛ هنرمند، شهرساز و هر شهردوستی را در غم فرو برده است. وی بر هر آن کس که از شهر بداند و بخواند شناسا است. فعالیتهای علمی و حرفهای گسترده ایشان با نگاه دلسوزانه و موشکافانه همیشگی تا لحظههای آخر حیاتشان، مهمی است که لقب پدر شهرسازی ایران را به او داده است.
از جمله این فعالیتها، عضویت در کمیته تخصصی معماری، طراحی شهری و بافت‌های واجد ارزش شورای‌عالی شهرسازی و معماری به مدت چهار سال است که همواره در کمال تخصص و کارشناسی و در عین حال متانت و فروتنی، راهکارهایی مبتنی بر استمرار سنت معماری و شهرسازی ایرانی و صیانت از ارزش‌های فرهنگ و تاریخ سرزمین ارائه می‌نمودند و در آنجا نیز نقش استادی خود را به زیبایی ایفا میکردند.
به گفته استاد: "اگر آدمی باشد که خاطره‌ای از خود به جای گذاشته باشد، همیشه زنده است" . امید است با یاد استاد که خاطره و آموزههای او همواره در حالِ جاری است، به پشتوانه چنین معلمی به زندگی و انسانها "اندیشه" بخشیم و شهرها را نه تنها تن، بلکه "جان" دهیم. شهرها را "بزک" نکرده و "معنا" بخشیم و"حالشان" را خوب کنیم. "علیالاصول" زبان بگشاییم و قدم برداریم. "قصه شهر" را زین پس جور دیگر روایت کنیم ...
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگزمرده آن است که نامش به نکویی نبرند