ایمنی راه یکی از مهم‌ترین مسائل و چالش‌های جهانی در حوزه حمل‌ونقل و حتی سلامت عمومی است. بر اساس آخرین گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO) هر ساله حدود ۱.۱۹ میلیون نفر جان خود را در اثر تصادفات جاده‌ای از دست می‌دهند و تصادفات ترافیکی به عنوان اولین عامل مرگِ جوانان بین ۱۵ تا ۲۹ سال معرفی شده است.
تصادفات جاده‌ای همواره خسارات اقتصادی و اجتماعی بزرگی برای افراد، خانواده آن‌ها و جوامع مختلف به همراه دارد و بخش قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی کشورها را نیز محو می کند. در سال ۲۰۲۰، سازمان بهداشت جهانی، با نام‌گذاری سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۳۰ به عنوان دهه ایمنی، برنامه جدیدی را برای ارتقاء ایمنی در کشورهای جهان پیشنهاد نموده است که هدفگذاری آرمانی این برنامه، کاهش حداقل ۵۰ درصدی در تعداد فوتی‌ها و مصدومین سوانح جاده ای است.
در ایران نیز در ۲ دهه اخیر اقدامات متعددی در زمینه ارتقای ایمنی راه‌ها، انجام شده اما کماکان تلفات سوانح جاده‌ای، تلفات قابل توجهی به همراه دارد که حتی یک نفر آن نیز بسیار جانکاه است و باید حداکثر تدابیر لازم در این خصوص به کار گرفته و عملیاتی شود.
از طرفی با توجه به اینکه تصادفات، متاثر از عوامل مختلفی همچون انسان، راه و وسیله نقلیه بوده و البته درخصوص میزان تلفات نقش عوامل حضور به موقع اورژانس در صحنه و اقدامات به موقع پزشکی در مراکز درمانی به این عوامل اضافه می شود، طبیعی است که دستگاه های متعددی درگیر این امر مهم هستند. بنابراین کاهش تلفات مستلزم اتخاذ تصمیم در راستای ایجاد مدیریت یکپارچه و منسجم و تشریک مساعی همه دستگاه‌های ذیربط است.
امید است با بهره گیری از همه ظرفیت های قانونی از جمله جزء ۳ بند ج ماده (۳۰) و مفاد برنامه هفتم و با ایجاد اهتمام و همدلی در سطح ملی و مشارکت مردمی در آینده ای نزدیک شاهد کاهش چشمگیر تلفات ناشی از سوانح جاده‌ای بوده و با حفظ و بهره وری روزافزون از منابع انسانی ارزشمند کشور در جهت بالندگی و نشاط هر چه بیشتر میهن اسلامی گام های بلند و استوار برداریم.