در این سرمقاله می خوانیم: پس از مدتهای طولانی نخست وزیر هند در راس هیات بلندپایه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی به ایران سفرکرد. اولین سفر مقام بلندپایه این کشور بعد از ۱۴سال به ایران و گام مهمی در روابط دوجانبه است . این روابط نه تنها به سود دو کشور بلکه به سود منطقه خواهد بود. اسناد و موافقتنامههایی در راستای توسعه همکاری میان تهران و دهلی نو روز دوشنبه با حضور حسن روحانی و آقای «نارندرا دامورداس مودی» نخست وزیر هند، به امضاء رسید.
این اسناد و توافقنامهها در راستای توسعه و تعمیق روابط دو کشور به امضا طرفین رسیده است و از مهمترین قراردادهای که باید به آن اشاره شود موضوع توسعه بندرچابهار و استفاده از ظرفیت آن میان سه کشور ایران، هند و افغانستان است که با حضور روسای بلندپایه ایران و هند قرارداد جداگانهای میان دو کشور در این راستا به امضاء رسید. از آنجایی که برخی همسایگان ایران به آبهای آزاد دسترسی ندارند آنها میتوانند از طریق خطوط ترانزیتی از جمله بندرچابهار و ادامه آن از طریق اتصال به راه آهن سراسری ایران کالاهای خود را از طریق مسیرترانزیتی حمل و نقل کنند و حمل ونقل ریلی به دلیل ثبات و سود بیشتر اهمیت دارد.
موافقنامه همکاری میان سه کشور ایران، هند و افغانستان فرصت مناسبی است که به توسعه بندرچابهار کمک میکند . چنین همکاریهایی سبب دسترسی افغانستان به آبهای آزاد نیز میشود و از سوی دیگر هند را به کشورهای آسیای میانه، روسیه و قفقاز متصل میکند؛ این قرارداد میتواند راه استراتژیک مهمی برای این کشور ایجاد کند. نباید فراموش شود که میان کشورهای منطقه رقابت هایی بر سر مساله راههای ترانزیتی وجود دارد و از آنجایی که هند به عنوان قدرت اقتصادی شناخته میشود که نگاهش به آینده، تغییر و تحول مثبت در راستای منافع ملی قرار دارد بنابراین همکاری و ارتباط با ایران میتواند در راستای منافع این کشور تعریف شود. این امیدواری وجود دارد که هندیها با افزایش سرمایهگذاری از کشورهای دیگر عقب نمانند، چراکه کارهای بورکراتیک و اداری انجام شده و اکنون زمان عمل فرا رسیده است. هندیها برای عقب نماندن از رقبای خود باید پیش دستی کنند، همکاری دو کشور ایران و هند میتواند صلح، ثبات و امنیت در منطقه را تضمین کند.