پيشرفت سريع كشورهاي توسعه يافته در زمينه صنعت، تكنولوژي و بازرگاني، مسؤولين امر را متوجه صنعت نوپا و پرشتاب هواپيمايي نمود. به دنبال تمايل كشورها نسبت به استفاده از اين تكنولوژي، در بهمن ماه سال ۱۳۰۴ ايران به موجب قانوني، حق انحصاري هواپيمايي در ايران را به شركت هواپيمايي آلماني به نام يونكرس ، واگذار نمود.
شركت مزبور در سال ۱۳۰۵ شعبه خود را در ايران افتتاح و با وارد كردن چند فروند هواپيماي يونكرس، خطوط هوايي به شهرهاي مشهد، شيراز، بندرانزلي و بوشهر داير و حمل و نقل پست و مسافر از راه هوا را به عهده گرفت.
در سال ۱۳۱۷ باشگاه خلباني با ۲۰ فروند هواپيما تاسيس شد.در مرداد ماه ۱۳۲۵ دولت اقدام به تشكيل اداره اي تحت عنوان اداره كل هواپيمايي كشوري نمود.
اداره مذكور در آغاز كار خود را در يك اتاق واقع در طبقه پايين ساختمان شمس العماره با يك رييس و يك كارمند آغاز نمود و در يك سال بعد با بودجه اي بالغ بر سيصد هزار تومان محل آن به فرودگاه مهرآباد انتقال يافت. حدود سه سال بعد يعني در تاريخ ۲۸ تير ماه ۱۳۲۸ قانون هواپيمايي كشوري به تصويب مجلس وقت رسيد و اداره كل هواپيمايي كشوري زير نظر وزارت راه قرار گرفت. در سال ۱۳۵۳ اداره مذكور تحت عنوان سازمان هواپيمايي كشوري زير پوشش وزارت جنگ قرار گرفت، تا اين كه با به ثمر رسيدن انقلاب شكوهمند اسلامي در تاريخ ۶/۱۲/۱۳۵۷ با تصويب شوراي انقلاب، سازمان از پيكره وزارت جنگ منتزع و به وزارت راه و ترابري ملحق گرديد.
در راستاي شناخت بيشتر سازمان هواپيمايي كشوري كه امروزه به عنوان سازماني متعالي و شكوفا، اعمال حاكميت بر صنعت حمل و نقل هوايي را عهده دار است همين بس كه پس از انقلاب شكوهمند اسلامي به رغم مشغله هاي هشت سال دفاع مقدس و اخراج كارشناسان خارجي، كليه امور به دست تواناي متخصصين ايراني انجام و فرودگاههاي كشور از ۲۲ فرودگاه قبل از انقلاب كه حمل بار و مسافر در آن انجام مي گرفت به ۷۰ فرودگاه عملياتي و آمار جابه جايي مسافر از قريب به سه ميليون نفر قبل از انقلاب به حدود ۲۰ ميليون نفر در سال افزايش يافته است.