شناسهٔ خبر: 48253 - سرویس هوایی

آشنایی با قانون هواپیمایی کشوری

سازمان هواپیمایی کشوری قانون هواپيمايی كشوری در تاريخ ۲۸ تير ماه ۱۳۲۸به تصويب مجلس وقت رسيد و اداره كل هواپيمايی كشوری زير نظر وزارت راه قرار گرفت.

در سال ۱۳۵۳ اداره مذكور تحت عنوان سازمان هواپیمایی كشوری زیر پوشش وزارت جنگ قرار گرفت، تا این كه با به ثمر رسیدن انقلاب شكوهمند اسلامی در تاریخ ۶/۱۲/۱۳۵۷ با تصویب شورای انقلاب، سازمان از پیكره وزارت جنگ منتزع و به وزارت راه و ترابری ملحق گردید.

ماده ۱- منظور از هواپیما كه در این قانون ذكر می‌شود وسیله نقلیه‌ای است كه بتواند در نتیجه عكس‌العمل هوا خود را در فضا نگاهدارد.

ماده ۲- این قانون مربوط به هواپیماهای كشوری است و شامل هواپیماهای نظامی نمی‌باشد.

ماده ۳- دولت حق حاكمیت مطلق و انحصاری در فضای بالای آب‌های ساحلی آن را دارا می‌باشد.

ماده ۴- برای ایجاد و توسعه هواپیمایی كشوری دولت مكلف است:

الف- مؤسسات هواپیمایی كشوری را به منظور تأمین نیازمندی‌های حمل‌ونقل داخلی و خارجی مسافر و بار و محمولات پستی تشویق نموده توسعه دهد.

ب- خطوط هوایی داخلی را به نحوی كه نقاط مختلفه كشور بتواند از فواید آن بهره‌مند گردد تنظیم و فرودگاه‌های لازم را تأسیس و وسایل مربوط به تأمین بی‌خطری پرواز هواپیماها را فراهم سازد.

ج- به مؤسسات هواپیمایی ایرانی مساعدت نماید تا سرویس‌های هوایی مورد نیاز كشور را به طریق غیرانحصاری تأسیس و دایر كند.

د- به منظور بسط و تقویت روابط اجتماعی و اقتصادی ایران با سایر كشورهای جهان ارتباط هوایی را بر اساس معامله متقابله برقرار نموده و توسعه دهد.

ماده ۵ (اصلاحی ۲۵/۱/۱۳۶۷) - برای اجرای این قانون سازمان مستقلی به نام سازمان هواپیمایی كشوری وابسته به وزارت راه و شهرسازی تأسیس می‌شود. سازمان دارای رییسی است كه در عین حال معاون وزیر راه و شهرسازی نیز می‌باشد و به پیشنهاد وزیر راه و شهرسازی و تصویب هیأت دولت برای مدت حداكثر ۳ سال به این سمت منصوب می‌شود، انتصاب مجدد وی به این سمت به روال فوق بلامانع می‌باشد. سازمان مزبور در انجام وظایف خود از نظر مالی و استخدامی و اداری، طبق مقررات مربوطه تحت نظر وزیر راه مستقلاً اقدام می‌نماید و سازمان آن به موجب تصویب‌نامه هیأت‌وزیران تعیین می‌شود.

سازمان می‌تواند از محل درآمدهای قانونی خود در قالب بودجه‌های مصوب و در صورت وجود كسری از محل درآمدهای عمومی كشور طبق مقررات استفاده نماید. وظایف عمده سازمان مزبور به قرار زیر می‌باشد:

الف– ایجاد، توسعه، بهره‌برداری و نگهداری فرودگاه‌ها و دستگاه‌های ناوبری و مخابراتی، رادیویی و تلگرافی و تلفنی كه مخصوص تنظیم رفت‌وآمد هواپیماها و تأمین بی‌خطری پرواز آنها می‌باشد و به طور كلی هر نوع نظارت و مساعدتی كه به منظور پیشرفت هواپیمایی كشوری و تأمین بی‌خطری پرواز لازم باشد.

ب– نظارت در فعالیت هواپیمایی كشوری طبق مقررات مربوط به منظور جلوگیری از وقوع مخاطرات و رقابت‌های مضره بین متصدیان حمل‌ونقل هوایی و حفظ مصالح عمومی.

ج– تربیت متخصصین فنی هواپیمایی كشوری با هماهنگی دستگاه‌های ذی‌ربط.

د– اهتمام در پیشرفت و توسعه هواپیمایی كشوری و تشویق صنایع مربوط.

هـ – مطالعات و تحقیقات علمی و فنی در مسائل مربوط به هواپیمایی كشوری و ایجاد تسهیلات و تشویق افراد و مؤسسات صلاحیت‌دار به انجام این امور و تهیه موجبات آن.

و– تهیه طرح موافقتنامه و قراردادهای هواپیمایی با دول خارجی كه طبق مقررات به وسیله دولت تقدیم مجلس شورای اسلامی می‌شود.

تبصره ۱ - سازمان هواپیمایی كشوری مجاز است در زمینه‌های ایجاد و نگهداری و اداره فرودگاه‌ها رأساً و یا با مشاركت بخش‌های دولتی، تعاونی و خصوصی با رعایت اصل ۴۴ قانون اساسی مبادرت به تأسیس شركت بنماید.

تبصره ۲- اساسنامه‌ها و آیین‌نامه‌های اجرایی این ماده حداكثر ظرف مدت شش ماه توسط سازمان هواپیمایی كشوری تهیه و از طریق وزارت راه و شهرسازی جهت تصویب به هیأت‌وزیران تسلیم خواهد شد.