به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، علی رغم همه سختی‌ها و فشارهای کار سخت در حوزه‌های مختلف فعالیت در مجموعه عظیم وزارت راه و شهرسازی، این مساله باعث نشده که نیروهای این مجموعه از علایق و خواسته‌های مطلوب خود دست بکشند و در این زمینه فعالیتی نداشته باشند. فعالیت در حوزه‌های مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی، اقتصادی و دیگر حوزه‌ها باعث شده تا در کنار دستاوردهای کاری در این حوزه‌ها هم شاهد چهره‌های موفقی در وزارت راه و شهرسازی استان باشیم.
محمدامین علوی، کارمند اداره راه و شهرسازی استان کهگیلویه و بویراحمد یکی از این دست افراد است. فعالیت در عرصه ورزش در کنار و تلاش روزانه باعث شد او بتواند با تلفیقی مناسب از کار و ورزش به موفقیت‌هایی در این حوزه دست یابد. کسب عنوان مربی درجه یک بین‌المللی در رشته تنیس روی میز و در کنار عنوان داوری درجه یک کشوری باعث شده او چهره‌ای شناخته شده در این حوزه در استان و همچنین تنیس روی میز کشور به خصوص در مبحث استعدادیابی باشد. به این بهانه گفت و گویی با کارشناس امور قراردادهای اداره راه و شهرسازی کهگیلویه و بویراحمد فارغ از حوزه کاری اش داشتیم.
در شروع یک معرفی از خودتان و اینکه از چه سالی در مجموعه وزارت راه و شهرسازی مشغول به کار شدید، داشته باشید؟
در سال ۱۳۷۲ به عنوان نیروی آزمایشگاه مکانیک خاک کار را در بندرعباس و در مناطق محروم شروع کردم و ۱۲ سال در این مجموعه فعالیت خودم را ادامه دادم. سپس رئیس شعبه مکانیک خاک لردگان و چهارمحال و بختیاری بودم و بعد از آن به آزمایشگاه کهگیلویه و بویراحمد رفته و از سال ۸۹ هم کار خودم را در راه و شهرسازی این استان آغاز کردم و ۲۵ سال است که در این مجموعه مشغول به کار هستم.
در کنار کار توانستید تعامل خوبی هم با ورزش داشته باشید و در این عرصه موفق ظاهر شوید.
اشتیاق به ورزش و به خصوص تنیس روی میز در دوران دبیرستان برای من به وجود آمد و به قول معروف عاشق این رشته شدم. البته در حوزه کار هم با توجه به اینکه راه و شهرسازی رشته دانشگاهی من بود بعد از اینکه کار در آزمایشگاه مکانیک خاک جنبه تجاری به خودش گرفت و دیگر نیازها و علایق من را تامین نمی‌کرد باعث شد بعد از ۱۲ سال به استان خودم برگردم و در راه و شهرسازی که با خواسته‌های من تطابق داشت مشغول به کار شوم.
دقیقا از چه موقع تنیس روی میز حرفه‌ای را به صورت حرفه‌ای آغاز کردید؟
از همان دوران دبیرستان و در سال دوم بود که با توجه به علاقه این که به این رشته داشتم کار را به صورت حرفه‌ای آغاز کردم و از همان موقع زیر نظر مربیان چهارمحال و بختیاری آموزش دیدم. بعد از آن هم در دوره‌هایی که فدراسیون تنیس روی میز گذاشت شرکت کرده و همزمان توانستم طی ۱۰ سال با حضور در چندین دوره هم مدرک درجه یک مربیگری بین‌المللی خودم را دریافت کنم و هم اینکه بعد از کسب عنوان داوری درجه یک کشوری در آستانه دریافت عنوان بین‌المللی هم باشد. علاوه بر این در بحث استعدادیابی هم دارای مدرک هستم.
طبق بررسی‌ها به نظر می‌رسد عمده فعالیت حرفه‌ای شما در تنیس روی میز به خصوص تنیس روی میز استان در بخش استعدادیابی باشد.
دقیقا همین طور است و در کهگیلویه و بویراحمد در این حوزه فعالیت و کارنامه خوبی داشته ام. دو ملی پوش در رده نوجوانان معرفی کرده ام که امسال هم با توجه به فعالیت‌های انجام شده ۴ ملی پوش دیگر را هم به امید خدا معرفی خواهم کرد. در این چند سال چون در شهرهای مختلف کار کردم و چند سالی هم دبیر هیات تنیس روی میز کهگیلویه و بویراحمد بوده نگاه ویژه‌ای به نسل سازی در این رشته داشتم. تنیس روی میز رشته‌ای است که اگر یک نگاه ویژه از سنین پایین به خصوص شش سالگی به بچه‌ها داشته باشیم طی چند سال و حدود ۱۰ سالگی سرآغاز دوران حرفه‌ای ورزشی آن‌ها را شاهد خواهیم بود و خوشحالم که گام مهمی در این زمینه برداشتم.
*در این چند مدت با توجه به مدرک بالای مربیگری که دارد در عرصه ملی هم توانسته‌اید فعالیتی داشته باشید؟
در امر مربیگری در تنیس روی میز ما تحت هدایت هیات‌ها هستیم چون بیشتر هدف پیشرفت و توسعه این ورزش است. تنیس روی میز ورزشی است که هیچ شباهتی به فوتبال ندارد که تا یک سنی بتوان به آن پرداخت و تا ۷۰ سالگی هم می‌توان به این ورزش ورود کرد. ورزشی هیجان انگیز که به خاطر سرعت بالایی که دارد جذابیت‌های آن را زیاد کرده است. با این حال برای ورود به عرصه مربیگری تیم ملی کار کمی سخت است چون ارتباطات لازم را می‌خواهد و هر گروهی هم که می‌آید نفرات مدنظر خودش را می‌آورد. مربیان شهرستآن‌ها به خاطر همین مساله نتوانستند اوج بگیرند و نقاط محروم به خوبی دیده نمی‌شوند. به عنوان مثال در تهران یک مربی مبلغی که می‌گیرد با آن چیزی که ما دریافت می‌کنیم تفاوت فاحشی دارد و مثلا آن‌ها برای یک دوره ۲۵۰ هزار تومان می‌گیرند و آن وقت من باید چندین نفر را جذب کرده تا بتوانم از هرکدام ۵۰ هزار تومان دریافتی داشته باشم.
*پس این رشته با این همه زحمتی که شما برای آن کشیدید برای شما درآمدزا نبوده است؟
من اصلا در این ورزش به خصوص در استان خودم دنبال درآمدزایی نبودم و تنها عشق به تنیس روی میز است که باعث شده با قدرت این کار را ادامه داده و به امر آموزش آن در جهت استعدادیابی بپردازم. من همان طور که گفتم معتقدم وظیفه ما مربیان فعال در پایه‌هاست که بتوانیم به خوبی در رده‌های سنی مختلف سرمایه گذاری کنیم و با نگاهی ویژه به کودکان ۶ تا ۱۰ سال از حالا یک نسل خوب را برای این رشته در کشور تربیت کنیم.
*همکاران شما در اداره کل راه و شهرسازی هم به این دیدگاه شما رسیده اند و آیا برای آن‌ها یا فرزندان آن‌ها هم آموزش دارید؟
بله برای آن‌ها هم آموزش داریم. در مورد همکارانم روزهای زوج بعد از پایان ساعت کاری کلاس‌های آموزشی و مسابقات تنیس روی میز را برگزار می‌کنیم. این ورزش به خاطر اینکه می‌تواند دو نیمکره مغز را به تکاپو بیندازد به راحتی از بیماری شایع آلزایمر جلوگیری کند و جدا از آن می‌توانند با تندرستی کامل یک تناسب اندام خوب در فضای کار اداری خود داشته باشند. این ورزش به خاطر اینکه کم آسیب ترین ورزش جهان است در کنار هیجانی که دارد کمک می‌کند تا بالاترین سن هم بتوانند به آن پردازند. در مورد فرزندان آن‌ها هم خوشبختانه این اتفاق افتاده و با توجه به نگاه ویژه این ورزش که اخلاق مدار است توانسته‌ایم جلسات آموزشی و استعدادیابی را برای فرزندان همکاران هم انجام دهیم. البته اقدامات دیگری هم در این مورد در استان داریم.
*چه اقداماتی؟
من برگزار کننده چشن جهانی تنیس روی میز در استان هم هستم که مسابقات آن را در پارک‌ها برگزار می‌کنیم. تنیس روی میز یک روز جهانی دارد که به نام «صلح و دوستی» معروف است و این نامگذاری به خاطر شرایط این رشته ورزشی است. همین نگاه باعث شده که به جز والدین فرزندان همکار، خانواده‌های دیگر هم به دنبال بالا رفتن مهارت‌های فنی در کنار نکات اخلاقی فرزندانشان باشند و استقبال خوبی هم از این مساله صورت گرفته است. در کنار این ما بحث آموزشی هم در صداوسیمای استان هم در برنامه همگان با ورزش داشتیم که روزانه چندین دقیقه را به آموزش این رشته می‌پردازیم.
*و حرف پایانی؟
در پایان بازهم امیدوارم که همکاران من در وزارت راه و شهرسازی جدا از کار فعالیت یک نگاه ویژه به امر ورزش داشته باشند. این نگاه حتما نباید یک نگاه حرفه ای باشد و حتما چند ساعتی را در هفته به ورزش بپردازند و تاثیر آن را در زندگی روزمره و کاری خود مشاهده کنند. از سوی دیگر امیدوارم با حمایت های صورت گرفته بازهم بتوانیم در استان مسابقات بیشتری را در رسته کارکنان دولت برگزار کنیم و یک شور اشتیاق را در حوزه های مختلف به وجود بیاوریم.