به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، الهام فخاری، رییس کمیته نظارت و پی‌گیری مصوبه شهر دوستدار کودک در نشست "شهر و کودک" که به مناسبت روز جهانی کودک در خانه گفتمان شهر برگزار شد، گفت: بهترین مدافعان جامعه مدنی کودکان هستند و کودکی در ایران از نظر پیشینه مفهومی و حقوقی با کشورها و قاره‌های دیگر متفاوت است. ما تا به حال در به رسمیت شناختن کودک نسبت به کشورهای توسعه‌ای با فاصله حرکت کرده‌ایم.
وی با اشاره به معوق ماندن مصوبه کمیته نظارت در سال ۸۸ افزود: شهر دوستدار کودک فراتر از سازه‌هاست. به عنوان مثال در کجای شهر ما، در فضاها و برج‌های مسکونی فضای مناسب بازی کودکان پیش‌بینی شده است. این موضوعات در دستاورد مثبت مصوبه سال ۸۸ فرصتی قرار می‌داد که الگوهایی را که در نظام جهانی است، پیش بگیریم.
فخاری اضافه کرد: شهرسازی عجیب و غریب ربطی به شهر دوستدار کودک ندارد. تلاش‌ها باید بر این باشد که شهر دوستدار کودک ایمن و پیاده‌مدار است و شهری است که کودک بتواند در آن مشارکت کند، نه آنکه مصرف کننده باشد و این مساله به دلیل نداشتن مشارکت مدنی است که پیشینه تاریخی در کشورمان دارد.
وی با اشاره به نقش شهروندان و مردمسالاری در شکل گرفتن شهر دوستدار کودک توضیح داد: راه دوستدار کودک شدن شهر را هم شهروندان و هم مدیریت شهری باید طی بکنند. فضاهای همکاری بین نهادی باید به وجود بیایند. زمانی شهری برای کودک جای مناسبی است که آشتی بین طبقه‌ای رخ دهد.
فخاری گفت: وقتی از زاویه دید بچه‌ها به شهر نگاه کنیم، ساختن شهر دوستدار کودک با همکاری شهروندان و کودکان موضوعی شدنی است.
شهرام اقبال‌زاده، نویسنده کودک و نوجوان و عضو شورای کتاب کودک نیز در این نشست گفت: چرا باید محل‌های بازی کودکان و نوجوانان جدا شوند و چرا دختر و پسر نباید همدیگر را بشناسند؟ در این صورت زن و شوهر چگونه همدیگر را بشناسند؟ ما مفاهمه و گفت‌وگو را به کودکان یاد نداده‌ایم و آمار طلاق به این دلایل بالا رفته است.
وی افزود: شهر با شهرنشینی متفاوت است و متاسفانه ما سپهر عمومی نداریم و افراد به خودی خود نمی‌توانند در جامعه مشارکت کنند. کودکان استقلال و قدرت سیاسی ندارند و ما با کودک فیزیکی در ایران مواجهیم.
نماینده انجمن جامعه‌شناسی شورای مدیریت جامعه‌شناسی کودک در ادامه گفت: وقتی پارک لاله در شهر تهران خصوصی می‌شود، و ورودی برای آن در نظر گرفته شده است، یعنی کودک ذی‌نفع شهر نیست و مصرف‌کننده است. در واقع مفهوم کودکی در شهر رو به زوال است.
وی توضیح داد: در غرب طبقه تولیدکننده، متوسط یا همان بورژوازی، مولد صنعت و اشتغال است، ولی در اینجا با رانت‌خواری مواجهیم؛ نه تولید. و قدرت سیاسی ثروت می‌سازد.
اقبال‌زاده اضافه کرد: شهر مدرن مشارکت‌جو است و کودک در آن دیده می‌شود. در برنامه شهری، کودک، غذا، فضا و هوا می‌خواهد، ولی ما هوا را هم از بچه‌ها گرفتیم. معماری، فضایی برای زندگی همساز با اقلیم ایجاد می‌کند، ولی در تهران هوا و فضا و محله را از کودک گرفته‌اند؛ در حالی که کودک سالم، شاد، آزاد ، مستقل و خلاق است.
این نویسنده کودک و نوجوان در پایان گفت: بگذاریم بچه‌ها با طبیعت پیوند داشته باشند. ما پیاده‌رو، کودکی و محل امن را از بچه‌ها گرفته‌ایم. همه سازه‌های تهران کودک ستیز است. حتی مدارس شهر هم از کودک ستیزی مبرا نیستند./