سید علیرضا قهاری در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی در مورد بافت پیرامونی ایستگاه‌های راه آهن و اختصاص برخی از آن‌ها به فضای شهری بر اساس پیشنهادی که توسط مدیرعامل شرکت عمران و بهسازی شهری ایران مطرح شده است اظهار کرد: بافت قدیمی ایستگاه‌های راه آهن نیازی به کوچک‌سازی و ازدحام به آن معنا که به بافت شهری افزوده شود ندارد.

وی افزود: بافت پیرامونی ایستگاه‌های راه‌آهن اگرچه در برخی از ایستگاه‌ها به عنوان بافت فرسوده به شمار می‌آیند اما اینکه بیاییم و همین فضا را هم به بافت شهری اختصاص دهیم کاری شایسته معماری و شهرسازی به خصوص در کلانشهر‌ها انجام نداده‌ایم.

به گفته این کار‌شناس معماری، بافت پیرامونی ایستگاه‌های راه آهن عموما زمین‌های دولتی به شمار می‌آیند و دولت موظف است از این فضا‌ها به شایسته‌ترین نحو محافظت کند.

رئیس انجمن مفاخر معماری ایران تاکید کرد: در صورتیکه این فضا به پیشنهاد مسئولان و دست اندرکاران به بافت شهری افزوده شود و صرف کارهایی مانند ساختمان سازی شود بدین معناست که آخرین نفس‌های شهری را از کلانشهری مانند تهران می‌گیریم.

وی ادامه داد: بهتر است فضاهایی این چنینی که در خدمت دولت است به جای افزودن به فضای شهری و انجام اموری مانند ساختن ساختمان به فضای سبز یا مراکز فرهنگی اختصاص یابد.

قهاری تاکید کرد: بافت پیرامونی ایستگاه‌های راه آهن، زمین ذخیره تهران هستند، تهرانی که این روز‌ها نفس کشیدن در آن دشوار شده است. اگرچه افزودن این فضاهای ذخیره درآمد اقتصادی برای دولت محسوب می‌شود اما از تهران مایه می‌گذارد.

رئیس هیات مدیره انجمن مفاخر معماری ایران با اشاره به پیشنهادی که به تازگی برای تبدیل زندان اوین به بوستان از سوی مسئولان مطرح شده افزود: علت تراکم بیش از اندازه در تهران، تخصیص زمین‌های آزاد دولتی به مسکن بود، به عبارتی خود دولت با کمک بخش خصوصی به شلوغی تهران دامن زد. در حالیکه می‌توانست‌‌ همان فضا‌ها را به ساخت فضاهای سبز و مراکز فرهنگی اختصاص دهد.

وی تاکید کرد: آخرین نفس‌های تهران با از دست‌دادن زمین‌های وسیعی که در اختیار دولت، شهرداری و ارگان‌های شهری قرار دارد و تبدیل آنها به ساختمان می‌شود گرفته می‌شود؛ یعنی‌‌ همان بلایی که بر سر باغات تهران آمد.

قهاری گفت: در زمان‌های مختلف بی‌ضابطه و باضابطه به جان تهران افتادیم و حالا که جای نفس‌کشیدن در این شهر نمانده به این فکر افتاده‌ایم که پایتخت را به جای دیگری منتقل کنیم؛ به عبارتی توسط خود دستگاه‌های مجری و نه مردم عادی، تهران به شرایط فعلی رسید./