به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، ایستگاه راهآهن تهران نخستین ایستگاه از مجموعه ایستگاه‌های اصلی ایران است و کلنگ ساخت این بنا که به عنوان یکی از آثار ملی ثبت شده است در سال ۱۳۰۶ به زمین زده شد و در سال ۱۳۱۴ به طور کامل افتتاح شد.
طراحی این ایستگاه نیز به دست ولادیسلاو ولادیسلاوویچ گارادیتسکیی اوکراینی انجام گرفت. وی در طراحی و اجرای ایستگاه از همکاری مهندس کریم طاهر زاده بهزاد بهره جست. هر دوی آنها تحت تاثیر معماری آلمان آن دوران رویکردی کاربردی برای آن دوره از ایستگاه در نظر داشتند.
ایستگاه تهران با سالنی بزرگ و سقفی بلند، در قسمت میانی و نمایی با شکوه و تاثیر گذار در قسمت بیرونی به وضوح بیانگر معماری نئوکلاسیک در دوران ابتدایی قرن بیستم است.
همچون بیشتر آثار آلمانی آن دوران، کمی زمختی در هیبت کلی ساختمان با ظرافتهای بی‌شمار در اجرا تلفیقی زیبا و دلنشین برای ایستگاه تهران فراهم کرده است.
آهن و بتن در دل سازه و برنز و شیشه و تراورتن سفید در نمای بیرونی بیانگر تفکری مقتدر و کاربردی و در عین حال، زیبایی شناسانه در طراحی ایستگاه است.
از دیگر ویژگی‌های این بنا دسترسی آسان از خیابان به سکوها است به طویکه مسافر بعد از ورود به ایستگاه و گذر از تالار اصلی فقط یک پلکان تا هر یک از سکو‌های قطار فاصله دارد.
اگر با دانش و نگرش امروزی به این بنا نگاه کنیم به وضوح در می‌یابیم که ظرافتهای معماری تنها نکاتی نبوده است که در طراحی ایستگاه تهران مورد توجه قرار گرفته است.
انتخاب مکان ایستگاه در بیرون از دروازه گمرک و طراحی میدان مشرف به ایستگاه و چهار خیابان منتهی به ایستگاه، حاکی از توجهی ویژه به اصول شهرسازی مدرن و اصول توسعه پایدار بود.
آخرین ویژگی و شاید مهمترین نکته‌ای که می‌توان نسبت به ایستگاه راهآهن تهران بیان کرد این است که طراحی این بنا به شکلی بوده است که برای توسعه ایستگاه نیازی به تغییر ساختار و ساختمان کلی بنا وجود ندارد و با گذشت بیش از ۸۰ سال و اجرای طرح‌های توسعه چیزی که بیرون قابل مشاهده است همان است که در ابتدا بوده.
شایان ذکر است؛ در ایستگاه راهآهن تهران شاید بیان این نکته خالی از لطف نباشد که ایستگاه تهران در حالیکه ظرفیت جابجایی ۱۰۰ میلیون مسافر در سال را دارد برای شهری ساخته شد که در آن دوران فقط ۵۰۰ هزار نفر جمعیت داشت.
*کاوه همتی فرد*
خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی