به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، سازمان هواشناسی کشور قبل از انقلاب بیشتر در خدمت حمل‌ونقل هوایی و صنعت هواپیمایی بود و به مسائل هواشناسی کاربردی کمتر توجه می‌شد ولی پس از انقلاب اسلامی در کنار ماموریت اصلی خود یعنی ارتقاء ایمنی حمل‌ونقل کشور و خدمات به بخش‌های دفاعی و امنیتی در دوران جنگ تحمیلی و مدیریت بحران و ریسک در کشور به دیگر عرصه‌های خدمت‌رسانی از جمله فعالیت‌های هواشناسی کشاورزی و آبشناسی پرداخته است.
سازمان هواشناسی کشور طی مدت ۴۴ سال پس از انقلاب اسلامی با اقدامات قابل توجهی در جهت تجهیز و تامین ایستگاه‌های هواشناسی و توسعه آن‌ها در سطح کشور انجام داده است.
از جمله آن‌ها می‌توان به احداث ۴۹۹ ایستگاه خودکار هواشناسی و ۴۷۰ ایستگاه سنجش بر خط هواشناسی اشاره کرد.
به گفته سحر تاجبخش، رئیس سازمان هواشناسی کشور از زمان آغاز به کار دولت سیزدهم تا کنون ۸۰ ایستگاه هواشناسی در کشور راه‌اندازی شده است.
همچنین اقداماتی در حوزه نرم‌افزارهای مربوط به پیش‌بینی انجام شده که از جمله آن‌ها افتتاح فاز اول پروژه هشدار سیل است. این پروژه برآورد میزان دبی آب در حدود ۵۳۰ نقطه کشور را پیش‌بینی می‌کند.
سازمان هواشناسی کشور علی‌رغم تحریم‌ها موفق به خرید یک رادار هواشناسی شده که دستاورد بزرگی است اما به گفته رئیس این سازمان، در فاز نخست برای توسعه شبکه رادار و پوشش کل کشور حداقل ۱۶ رادار دیگر نیاز است.
تاریخچه سازمان هواشناسی کشور
فعالیت‌های منظم هواشناسی اولین بار با اندازه‌گیری عناصر جوی توسط سفارتخانه‌های انگلیس و روس در تهران و مناطق نفت خیز جنوب کشور شروع شد که این اطلاعات صرفاً به بایگانی کشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه‌های تحقیقاتی آن‌ها مورد استفاده ویژه قرار گرفته است. درس هواشناسی در سال ۱۲۹۸ در برنامه درسی مدرسه برزگران منظور شد که این درس توسط معلمان فرانسوی تدریس می‌شد.
در همان محل اولین سکوی هواشناسی احداث شد که در آن دمای هوا و رطوبت نسبی ومیزان بارندگی اندازه گیری می‌شد. این سکو در سال ۱۳۰۸ کامل شد و اکثر عناصر جوی را دیده بانی می‌کرد. به تدریج در اثر نیاز شدید بخش‌های کشاورزی و آبیاری، تعدادی ایستگاه نیز بر حسب ضرورت در نقاط مختلف کشور تاسیس شد که مسئولیت آن با بنگاه مستقل آبیاری وابسته به وزارت کشاورزی وقت بود.
بعد از جنگ جهانی دوم نیروهای متفقین برای سلامت پرواز هواپیماهای خود یک واحد کوچک هواشناسی دایر کردند که نیازهای هواشناسی هواپیمایی آن‌ها را تامین می‌کرد. در این زمان بنگاه مستقل آبیاری وزارت کشاورزی، اقدام به تربیت یک گروه دیده‌بان هواشناس کرد که این دیده‌بانان در سال ۱۳۲۷ فارغ‌التحصیل و در ایستگاه‌های هواشناسی مشغول به کار شدند.
هواپیمایی کشوری نیز به علت نیاز به اطلاعات جوی در فرودگاه‌های اصلی کشور اقدام به تاسیس ایستگاه‌های هواشناسی کرد.
در اثر نیاز شدید برنامه‌ریزان به آمار و اطلاعات اقلیمی از نواحی مختلف کشور و ناهماهنگی در تاسیس ایستگاه‌های هواشناسی که توسط بخش‌های مختلف انجام می‌شد، مسئولان وقت تاسیس یک واحد هواشناسی مستقل در کشور را ضروری دانسته و در سال ۱۳۳۴ شمسی اداره کل هواشناسی کشور وابسته به وزارت راه تاسیس شد.
این اداره کل بعدها به صورت سازمانی مستقل زیر نظر وزارت جنگ قرار گرفت که بعد از انقلاب اسلامی مجدداً به وزارت راه و ترابری پیوست.
در هنگام تشکیل اداره کل هواشناسی در سال ۱۳۳۴ تمامی ایستگاه‌های هواشناسی که توسط بخش‌های مختلف تاسیس شده بودند، به این اداره کل واگذار شدند، ایستگاه‌های واگذار شده از نوع سینوپتیک، اقلیم شناسی و باران سنجی بوده که هر یک دیده‌بانی‌های مربوط بخود را انجام می‌دادند.
در سال ۱۳۳۸ هواشناسی ایران به عنوان یکصد و سومین عضو سازمان هواشناسی جهانی به عضویت این سازمان جهانی درآمد.
سازمان هواشناسی ایران در ۳۱ خرداد سال ۱۳۹۰ با رای مجلس دهم و تائید شورای نگهبان با ادغام وزارت راه و ترابری و وزارت مسکن وشهرسازی زیر نظر وزارت راه و شهرسازی در آمد.