به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی مجید روستا روز سه‌شنبه سوم آذر با حضور در پانزدهمین همایش سیاست‌های توسعه مسکن در ایران اعلام کرد: با وجود گذشت پنج دوره سیاست‌های مسکن در کشور ولی متأسفانه درحال حاضر با معضلی به نام سکونتگاه غیررسمی مواجه هستیم. در حقیقت میزان تولید مسکن در این مناطق بیشتر از میزان تولید رسمی آن در کل کشور است به گونه‌ای که پیش از آغاز طرح مسکن مهر این میزان ۲۰۰ برابر گزارش شده است.

روستا در ادامه ضعف نظام برنامه‌ریزی اسکان کشور، سیاست‌های اشتباه زمین و مسکن و نادیده گرفتن اسکان بخش عظیمی از اقشار کم‌درآمد در سطح کشور را عامل ایجاد این سکونتگاه‌ها دانست و افزود: درحال حاضر پس از ایجاد این مناطق اکنون به فکر تأمین مسکن این قشر افتاده‌ایم ولی باید به این نکته توجه کنیم که رفع این مشکل تنها با ساخت یک سرپناه و صرفا مسکن برطرف نمی‌شود بلکه باید پیش‌نیازهای تولید مسکن نیز در ابتدا مورد توجه قرار گرفته و حل شود.

وی بیشترین فاصله سنی در سکونتگاه‌های غیررسمی را ۰ تا ۱۴ سال اعلام کرد و هشدار داد که این نشان‌دهنده نیاز بالای مسکن این گروه در آینده خواهد‌بود.

عضو هیئت‌مدیره شرکت عمران و بهسازی در طول سخنانش پایین بودن میزان تعلقات محله‌ای، تحصیلات، بیکاری، تراکم نفر در خانوار و فقدان سند رسمی مالکیت را چالش‌های جدی مسکن اقشار کم‌درآمد بیان کرد و خواستار توجه بیشتر به آنها شد.

روستا ادامه داد: تشدید کمبود خدمات شهری، اقتصادی، اجتماعی و زیرساختی و همچنین تجمیع این نظام اسکان در پهنه‌های پرخطر مشکلات ساکنان این مناطق را دوچندان و ضروت توجه بیشتر به ۱۱ میلیون نفر از جمعیت کشور را بر همگان آشکارتر می‌کند. بنابراین نظام برنامه‌ریزی مسکن باید به عنوان یک راهبرد اساسی در دستور کار مسئولان قرار گیرد.

وی تأکید کرد که مسائل دیگری چون پروژه‌های کاربری که منجر به توسعه اقتصادی، اجتماعی و محله‌ای برای گروه‌های کم‌درآمد در سکونتگاه‌ها می‌شوند و همچنین برنامه‌های توانمندسازی برای احیای محله به خصوص با هدف کمک به قشر آسیب‌دیده ،باید در دستور کار نهادهای مسئول قرار بگیرد.

روستا در بخش دیگری از سخنانش باتوجه به تجربیات به دست‌آمده در فرآیند نوسازی و بهسازی سکونتگاه‌های غیر رسمی شهر بندرعباس که نزدیک به یک سوم از سطح این شهرستان را به خود اختصاص می‌دهد، گفت: توجه به اقدامات کالبدی با محوریت افزایش آگاهی‌های اجتماعی، توجه به ساخت مدرسه و شبکه‌های زیرساختی و هم‌پیوندی این مناطق با محلات شهری، تبدیل فضاهای بی‌استفاده به فضاهایی که موجب ارتقای کیفیت زندگی می‌شود، توجه به وضعیت و اوقات فراغت جوانان، نقش زنان و همچنین توجه به اشتغال و ارتقای آموزش صنایع مادر می‌تواند کمک مفیدی به رفع مشکلات این مناطق داشته باشد.

این مقام مسئول در پایان مواردی ازجمله دسترسی به امنیت سواد و آموزش، افزایش سرمایه‌های اجتماعی، دسترسی به بهداشت و سلامت، ارتقای شبکه آب آشامیدنی به عنوان پیش‌نیازی برای تولید مسکن به شمار می‌روند که باید قبل از تأمین مسکن برای اقشار کم‌درآمد به آنها توجه شود چراکه ما بر این باوریم که افزایش دارایی‌های این افراد مشکلی از آنها را حل نکرده و ما باید به فکر افزایش درآمد آنها باشیم.

وی در پایان مسئله تأمین مسکن کم‌درآمدها را نیازمند صبر و حوصله بیشتر و بررسی‌های دقیق‌تر اعلام کرد و گفت: توجه به نهادهای دولتی و نقش مشارکت مردم و اولویت‌های نیازهای ساکنان و توجه به عدم جابه‌جایی سکونتگاه‌های غیررسمی و توجه به نگاه‌های مشارکت‌پذیری مردمی ازجمله آموخته‌های ما در ۱۰ سال اخیر بود که در کشور تجربه کردیم و اکنون نیز به دنبال سیاست‌های مسکن چندساله هستیم که به صورت تدریجی قابل دسترسی خواهد بود./