به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی٬ محسن پورسید آقایی امروز دوشنبه ۲۶ بهمن در حاشیه مراسم ورود نخستین قطار باری چین به ایستگاه راه آهن تهران در جمع خبرنگاران با یادآوری اینکه این واقعیت وجود دارد که جاده ابریشم قرن‌ها برای تبادلات تجاری بین ایران و چین استفاده می‌شد گفت: در طول زمان این جاده جای خود را به مسیر دریایی داد و مسیر دریایی جایگزین جاده ابریشم شد.
وی با بیان اینکه این قطار در کمتر از ۱۴ روز انتقال بار از چین تا تهران را انجام داد افزود: به دلیل اینکه مسیر سرخس تجربه ترانزیتی بیشتری نسبت به مسیر اینچه برون داشت این قطار که اولین قطار چین به تهران است استثنا از مرز سرخس وارد شد و از مسیر اینچه‌برون نیامد ولی در آینده مسیر روتین این قطار از اینچه‌برون خواهد بود.
مدیر عامل شرکت راه آهن جمهوری اسلامی در پاسخ به این سوال خبرنگار پایگاه خبری که زمان سیر قطار بعدی چین به تهران چه زمانی خواهد بود گفت: این مسئله بستگی به قراردادهای حمل بار در چین دارد ولی هدف ما این است که حداقل ماهی یک بار قطار از چین به ایران سیر داشته باشد و ما امیدواریم از این طریق بارهای ترانزیتی را از چین به اروپا انتقال دهیم.
معاون وزیر راه و شهرسازی درباره اینکه قطار باری پکن-تهران آیا مسیر برگشت خود را سرخالی برمی‌گردد یا خیر گفت: قطعا شرکت‌های حمل و نقلی به دنبال این هستند که مسیر برگشت را نیز با بار سیر کنند و این برنامه در آینده وجود دارد که تخلیه و بارگیری قطارها در بندرعباس انجام شود.
وی با تاکید بر اینکه سرعت و زمان سیر حرف اول را در ترانزیت کالا می‌زند اضافه کرد: بسیاری از کالاهای ترانزیتی به اروپا از مسیر جاده‌ای حمل می شد٬ درحالی که مسیر دریایی بسیار هزینه پایین‌تری دارد ولی در بسیاری از مواقع سرعت ترجیح داده شده و ما امروز ثابت کردیم که می‌توان در کمتر از ۱۴ روز قطار باری را از چین به ایران منتقل کرد.
پورسید آقایی اظهار کرد: این مسیر ریلی در قیاس با مسیر دریایی یک ماه صرفه‌جویی زمان دارد که از این طریق می‌توانیم آمار ترانزیت ریلی را ارتقا دهیم و در سال ۹۵ به ۴ میلیون تن ترانزیت ریلی برسیم.
وی با بیان اینکه سال ۹۳ آمار ترانزیت ۸۰۰ هزار تن بود که با رشد دو برابری در سال ۹۴ به ۱.۵ میلیون تن رسید افزود: برنامه داریم در سال ۹۵ انفجار ترانزیت ریلی ایجاد کنیم و امکان سرمایه‌گذاری را در بخش ترانزیت ریلی مهیا کنیم./
نظر شما