به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی به نقل از روابط عمومی شرکت راه آهن، آوردن راه آهن در داخل شهر از دیدگاه متخصصان و كارشناسان ریلی می تواند گزینه مناسبی باشد چرا كه طی سالیان گذشته ما اول شهر را ساخته ایم و سپس به فكر ایجاد راه برای آن افتاده ایم و بعدها متوجه شده ایم كه ساختار شهرسازی ما براساس حمل و نقلی درست نبوده و ما را با گرفتاری هایی مواجه ساخته است.
اگر ما بتوانیم همه مردم كشور را با خطوط ریلی، حال فرقی ندارد سریع السیر باشد یا حومه ای، جابجا كنیم، آن وقت است كه توسعه اتفاق می افتد.

حق مردم ما این نیست كه همه وقت و عمرشان در ترافیك سپری شود. آینده مردم این نیست كه همه مردم به عنوان یك آدم فعال، یك ماشین داشته باشند. اما این موضوع كاملا در كشورهای دیگر عكس است بطوریكه حتی در ایام تعطیل، قطار برای یك نفر هم خدمات رسانی می كند.

بابد بگویم بی تردید با توجه به بزرگی ایستگاه های راه آهن تهران و دیگر شهرها می توان هم فعالیت های راه آهن غیر سریع السیر و هم فعالیت های راه آهن های سریع السیرمان را در آنجا همزمان داشته باشیم همانگونه كه در اروپا، ایستگاه ها به شدت به هم نزدیك و در داخل شهر هستند.

به طور مثال امروزه ایستگاه حاضر در قم در بهترین شرایط ممكن قرار دارد. فاصله آن تا حرم ۵۰۰ تا ۷۰۰ متر است و همچنین با توجه اراضی مورد تملك راه آهن در آن منطقه، ما امكانات اجرایی هم در آن منطقه داریم.

بنابراین ضروری است تا ضمن نزدیك كردن ایستگاه های ریلی به یكدیگر، تغییرات اساسی را در زمینه شهرسازی بر اساس ریل پایه ایجاد كنیم.

حال سوال اساسی این است كه با داشتن بهترین مدیران در راه آهن، بیشترین ثبات مدیریتی و مهمتر از همه نگاه خوب مسئولان به این بخش، پس چرا شبكه كاملی نداریم و طرح جامعی برای آن به طور مستقل تعریف نشده تا بتوانیم در كوتاهترین زمان ممكن به ساختار شهری كه در دل آن راه آهن قرار داشته باشد، دست پیدا كنیم؟

و در پایان این یادداشت فراموش نكنیم كه امروزه بخش حمل و نقل ریلی نیاز به یك تحول سخت افزاری و نرم افزاری به صورت توامان دارد. بنابراین ما در برنامه ششم توسعه، جایگاه و اهمیت ویژه ای را برای حمل و نقل ریلی در نظر گرفته ایم كه امید می رود با تعامل سازمان های ذی نفع در این امر به نتایج خوب و قابل قبول از راه آهن در كشور برسیم/.