در واقع يکي از دلايلي که باعث شکل‌گيري سکونتگاه‌هاي غيررسمي مي‌شود، شرايط اقتصادي و شرايط کار در کلانشهرها است که معمولا به دليل مهاجرت بي‌رويه حاشيه شهرها توسعه پيدا مي‌کند.

بسياري از افراد مهاجر شاغل درکلانشهرها اين سکونتگاه‌ها را به عنوان خوابگاه انتخاب مي‌کنند تا با کمترين هزينه امکان اسکان و زندگي را داشته باشند. به نظر مي‌رسد که شهرداري‌ها و وزارت کشور نيز در شکل‌گيري سکونتگاه‌هاي غيررسمي موثر هستند چون يکي از وظايف اين مراکز نظارت و کنترل بر ساخت‌وسازهاي اطراف حريم شهر است.

شهرداري‌ها مطابق تبصره دو ماده 100 مي‌توانند در صورت مشاهده تخلف آن ‌را تخريب کنند اما متاسفانه شهرداري‌ها نسبت به اين موضوع کمتر توجه مي‌کنند. از طرفي وزارت کشور نيز در بحث دهياري‌ها، بخشداري‌ها و فرمانداري‌ها کنترل جدي بر ساخت‌وسازهاي خارج از محدوده شهر ندارد.

اين سکونتگاه‌ها معضلات اجتماعي بسياري بوجود مي‌آورند. به‌طوري که بافت‌هاي اين مناطق استاندارد نيستند و ممکن است در اثر وقوع زلزله چند ريشتري تخريب شوند. همچنين مشکلات اخلاقي و اجتماعي زيادي در اين مناطق وجود دارد.

از طرف ديگر مهاجرت بي‌رويه روستاييان به کلانشهرها باعث رکود توليد و اقتصاد در روستاها مي‌شود. متاسفانه بيشتر ساکنان اين سکونتگاه‌ها روستاييان هستند که تاکنون کمتر به آن‌ها توجه شده است. همين بي‌توجهي‌ها است که باعث شده تا روستاييان رغبت به مهاجرت به کلانشهرها را پيدا کنند.

به نظر مي‌رسد که براي ساماندهي اين سکونتگاه‌ها چند کار مي‌توان انجام داد. نخست آن‌که شوراي برنامه‌ريزي استان‌ها مي‌تواند وضع موجود را تثبيت کند تا از آن طريق بشود يک برنامه‌ريزي بلند مدت براي استانداردسازي اين مناطق انجام داد.

همچنين بايد کنترل دقيقي بر اين مناطق انجام شود تا اين سکونتگاه‌ها مانند قارچ رشد نکنند و وسعت نيابند. در واقع بايد براي وضع موجود برنامه‌ريزي و استانداردسازي کرد. مي‌توان به بسياري از اين ساختمان‌ها که بافت مناسبي ندارند، مجوز در حد استاندارد داد يا شوراي برنامه‌ريزي در حد وسع و توانش اين املاک را بخرد.