به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC) در سال ۱۹۸۸ بوسیله سازمان ملل متحد، سازمان هواشناسی جهانی (WMO) و برنامه محیط‌زیستی سازمان ملل (UNEP) ایجاد شد تا خطر تغییر آب و هوای کره زمین در نتیجه فعالیت های انسانی را ارزیابی کند.

IPCC خود به انجام پژوهش نمی‌پردازد و تغییرات آب و هوایی و پدیده‌های مربوط را نیز پایش نمی‌کند. یکی از فعالیت‌های اصلی IPCC که مقر اصلی آن در ژنو است، انتشار دادن گزارش‌های ویژه درباره موضوعات مربوط  به اعمال "چارچوب کنوانسیون سازمان ملل درباره تغییرات اقلیمی" (UNFCCC) است.

UNFCCC یک معاهده بین‌المللی است که امکان تغییرات آب و هوایی زیان‌بار در کره زمین (گرمایش جهانی) را تصدیق می‌کند: اجرای این معاهده نهایتا به پروتکل "کیوتو" در این باره منتهی شد.

گزارش‌های IPCC به طور گسترده‌ای تقریبا در هر مباحثه‌ای درباره تغییرات آب و هوایی کره زمین مورد استناد قرار می‌گیرد.

IPCC تنها به روی دولت‌های عضو سازمان هواشناسی جهانی و برنامه محیط‌زیستی سازمان ملل گشوده است.

اقدامات ملی و بین‌المللی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی عموما این هیات را به عنوان مرجع اعتبار تلقی می‌کنند. همه گزارش‌های فنی IPCC مورد بازبینی گسترده علمی قرار می‌گیرند. خلاصه این گزارش‌ها (تحت عنوان چکیده برای سیاست‌گذاران) است که بیشترین توجه رسانه‌ای را جلب می‌کند و شامل بازبینی دولت‌های شرکت‌کننده در هیات علاوه بر بازبینی علمی است.

IPCC به همراه ال گور معاون سابق رئیس جمهور آمریکا برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۰۷ شد.

در سال 1382، سازمان هواشناسی کشور از طرفIPCC جهانی، به‌عنوان focal point یا مرجع اصلیIPCC ایران انتخاب شد. در پائیز همان سال، دبیرخانه ملی IPCC باهدف هماهنگ نمودن فعالیت‌های بین‌المللی در خصوص تغییر اقلیم، تقویت جایگاه بین‌المللی کشور و به‌ویژه کمک به مؤلفین در امر تهیه گزارش‌های ارزیابی IPCC با مشارکت و همکاری سازمان‌های ذی‌ربط، دستگاه‌های اجرایی ذی‌ربط، دانشگاه‌ها و کارشناسان سازمان‌های دولتی تشکیل گردید و کار خود را در سه کمیته علمی، سازگاری و کاهش آغاز کرد.

سازمان هواشناسی در هرسال، در دو اجلاس بین‌المللی IPCC شرکت مؤثر و پررنگ داشت که منجر به این شد که در سال 1387، جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان یکی از اعضای هیات رئیسه IPCC جهانی در ژنو منصوب گردد.