به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی از استان اصفهان؛ علی هنردان رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری راه و شهرسازی استان اصفهان اظهار کرد: بیش از ۶ دهه است که طرحهای توسعه شهری به شکل امروزی برای کلانشهر اصفهان تهیه می شوند به طوری که از دهه ۳۰ شمسی تاکنون ۶ طرح توسعه شهری شامل: ۳ طرح جامع شهری (طرحهای کوکس دهه ۳۰، طرح ارگانیک در دهه ۵۰ و طرح جامع در دهه ۶۰) و ۳ طرح تفصیلی که آخرینِ آنها تهیه طرح بازنگری در طرح تفصیلی اصفهان مصوب سالهای ۹۳ و ۹۴ است، برای این شهر تهیه شده است.
وی در خصوص طرح های توسعه شهری اصفهان پس از انقلاب اسلامی بیان کرد: در این دوران فرایند شتابناک تحولات در داخل و حاشیه شهرهای بزرگ از سویی زمینه تهیه طرح جامع منطقه اصفهان را که از زمان تهیه نخستین طرح جامع اصفهان (۱۳۳۷) مورد تأکید قرارگرفته بود فراهم ساخت، از دیگر سو و متکی بر مطالعات طرح جامع منطقه اصفهان توسعه شهر خصوصاً به صورت متصل، محدود شده و سرریز جمعیت آن به شهرهای اقماری شاهین شهر و بهارستان انتقال یافت.
رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری راه و شهرسازی استان اصفهان افزود: در این دوران طرح تجدید نظر در طرح جامع شهر اصفهان به عنوان چهارمین طرح توسعه شهری و دومین طرح جامع شهر اصفهان توسط اداره کل وقت مسکن و شهرسازی استان اصفهان تهیه و در سال ۱۳۶۷ به تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران رسید.
وی ادامه داد: طرح جامع دوم بر پایه وضعیت موجود شهر و اصول انقباضی مطرح شده در طرح جامع منطقه اصفهان، که رد پای آن در نخستین طرح تفصیلی نیز قابل مشاهده است، تدوین شد و عدم توسعه متصل شهر از طریق حفظ و تثبیت اراضی زراعی در حوزه پیراشهری را مورد نظر قرار داد، همچنین برخی از پیشنهادات طرحهای مصوب قبلی در این طرح تکرار شد که از جمله میتوان به ایجاد نقطه عطف سوم و معرف عصر حاضر در چهارباغ بالا و در عرصه کارخانجات نساجی اشاره کرد.
هنردان عنوان کرد: این طرح نیز مانند طرحهای قبل از انقلاب کماکان با غلبه رویکرد جامع – عقلایی همچنان بر جنبه های کالبدی متمرکز بود و شهر را به صورت سیستمی پویا و در ارتباط با پیرامون خود در نظر نگرفت.
وی افزود: پنجمین طرح توسعه شهری اصفهان، طرح تفصیلی شهر است که پس از بحث خودکفایی مالی شهرداری ها مطرح و بر اساس طرح تجدید نظر در طرح جامع (طرح جامع مصوب ۱۳۶۷) توسط مهندسان مشاور تهیه شد، این طرح در حد فاصل سالهای ۱۳۷۱ الی ۱۳۷۵ به تصویب کمیسیون ماده پنج قانون تأسیس شورای عالی شهرسازی و معماری ایران رسید.
رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری راه و شهرسازی استان اصفهان ادامه داد: این طرح می توانست همچون نخستین طرح تفصیلی در عمل به بازنگری طرح جامع تبدیل شود؛ اما با توجه به محدودیت مقیاس مطالعات این گونه نشد و تحولات دوره اخیر (ناشی از رشد جمعیت و خودکفایی شهرداریها) را در نظر نگرفت.
وی گفت: طرح بازنگری در طرح تفصیلی نیز به عنوان آخرین طرح مصوب شهر اصفهان در خلأ ناشی از طرح جامع به کارفرمایی شهرداری (بر اساس تفاهم با وزارت راه و شهرسازی) توسط ۶ مشاور دارای صلاحیت سازمان مدیریت و برنامه ریزی در پایه یک رشته شهرسازی تهیه و با یک دهه وقفه در سالهای ۹۳ و ۹۴ تصویب و ابلاغ شد.
هنردان افزود: هر چند برای تهیه این طرح تلاش های گستردهای در زمینه ی تقویت مبانی نظری خصوصاً مفاهیم برنامه ریزی راهبردی، چشم اندازسازی و مباحث مرتبط با حفاظت و بازآفرینی شهری و همچنین ایجاد نهادهای مشترک هدایت توسعه به عمل آمد؛ اما به دلایلی چند از جمله: تأخیر زیاد در روندکارهای تهیه، بررسی و تصویب طرح، بخشی نگری، عدم مشارکت عمومی و حضور ذینفعان توسعه شهری و عدم هماهنگی پیشنهادهای طرح با امکانات اجرایی شهرداری نتایج مورد نظر را به بار نیاورده است.
وی خاطرنشان کرد: طرح های توسعه شهری اصفهان از سال ۱۳۳۷ به دلایل متعدد نتوانسته اند به شناخت واقعی و همه جانبه از مسائل اصلی شهر دست یافته و اهداف توسعه پایدار شهری را محقق نمایند، از این رو شهر اصفهان به پشتوانه ظرفیتهای تاریخی، اقتصادی و اجتماعی بر اساس مصوبه سال ۱۳۹۷ شورای عالی شهرسازی و معماری کشور تحت عنوان «اتخاذ رویکرد نوین در تهیه طرحهای جامع شهری» از طرف شورای عالی شهرسازی و معماری به عنوان یکی از پنج شهر پایلوت کشور برای تهیه برنامه توسعه شهری با رویکرد نو انتخاب شد.