به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، به همین ترتیب میانگین نفر در اتاق از ۲ به ۱.۶ كاهش و متوسط اتاق در اختیار خانوار از ۲.۴ به ۲.۸ افزایش یافته است. در سال ۱۳۷۵ نسبت مسكن ملكی در شهر سنندج ۶۰.۲ درصد خانوارهای ساكن بوده است. در شهر سنندج میزان مالكیت مسكن پایینتر از متوسط شهری استان و كشور است (به ترتیب ۶۰/۲ در مقابل ۶۵/۳ و ۶۶/۷ درصد) در حالی كه تعداد افراد در واحد مسكونی در این شهر به مراتب بالاتر از متوسط شهری استان و كشور است ( حدود ۶ نفر در مقابل ۵/۹ و ۴/۶ نفر) و تعداد اتاق در اختیار خانوار در شهر سنندج برابر ۲/۸ اتاق، كمتر از متوسط تعداد اتاق خانوار در مناطق شهری استان (۳/۱ اتاق) و شهری كشور( ۵/۳ اتاق) است.
در برخی موارد شاخصهای تسهیلات و تجهیزات واحدهای مسكونی شهر سنندج از متوسط شهری استان نیز پایینتر است.
كمبود مسكن در شهر سنندج
ارتباط گسترش حاشیهنشینی و زمین مسكونی ارزانتر در حاشیه شهرها
چنانچه شاخص تراكم ۲ خانوار و بیشتر در واحد مسكونی نشانه كمبود مسكن در شهر تلقی شود، این شاخص در سال ۱۳۷۵ حدود ۲۲ درصد واحدهای مسكونی شهر بوده است. در حالی كه نسبت مشابه در نقاط شهری استان كمتر از ۱۶ درصد و در نقاط شهری كشور كمتر از ۱۲ درصد بوده است. به عبارت دیگر در این سال در مقابل ۵۹۳۵۷ خانوار در شهر ۴۶۳۷۲ واحد مسكونی قرار داشته كه با تناظر یك واحد مسكونی برای یك خانوار، كمبود واحد مسكونی شهر ۱۲۹۸۵ واحد بوده است. (۲۸ درصد واحدهای مسكونی شهر) این میزان كمبود مسكن در شهر زمینه اصلی رشد اسكان غیررسمی و ساختوسازهای غیر مجاز در محلات پیرامون شهر است كه زمین مسكونی ارزانتری را در این سالها عرضه كردهاند.
بر اساس آمار سرشماری ۱۳۷۵ در حالی كه بیش از یك میلیون واحد مسكونی در فاصله سالهای ۷۵-۱۳۷۰ در نقاط شهری كشور احداث شده است، كمتر از ۰/۵ درصد آن به شهر سنندج تعلق دارد در حالی كه شهر سنندج ۰/۷ درصد اضافه جمعیت شهری كشور را در فاصله ۷۵-۱۳۷۰ در خود جای داده است. محدودیت ساخت و ساز مسكن در شهر سنندج به عنوان یكی از شاخصهای عدم رونق سرمایه گذاری در شهر با توجه به نسبت واحدهای مسكونی ساخته شده طی ۵ سال قبل از سرشماری نیز آشكار میشود در حالی كه در نقاط شهری كشور ۱۵/۸ درصد موجودی مسكن سرشماری شده، در فاصله ۷۵-۱۳۷۰ ساخته شده است، نسبت فوق در شهرسنندج ۱۰/۸ درصد است.
ویژگیهای مسكن سنندج از نظر مصالح و عمر بنا
بر اساس آمار سرشماری سال ۱۳۷۵ حدود نیمی از واحدهای مسكونی شهر سنندج با استفاده از مصالح ساختمانی كم دوام ساخته شده است. این رقم در مقایسه با رقم مشابه برای شهرهای كشور كه حدود 21/5 درصد است، وضعیت بحرانی مسكن سنندج و گستردگی مناطق حاشیهای آن را نشان میدهد. باید توجه داشت كه تنها ۱۴ درصد از واحدهای مسكونی شهر عمری بیش از ۳۰ سال دارند و مقایسه این رقم با نسبت واحدهای ساخته شده با مصالح كم دوام حاكی از آن است كه بخش مهمی از واحدهای ساخته شده شهر طی ۳۰ سال گذشته نیز با مصالح كم دوام ساخته شده است.
شرح |
اسكلت فلزی و بتن |
آجر و آهن و سنگ و آهن |
سایر |
اظهار نشده |
جمع |
شهر سنندج |
9.32 |
40.8 |
47.9 |
۲ |
۱۰۰ |
نقاط شهری استان |
6.4 |
۴۴ |
48.2 |
1.4 |
۱۰۰ |
نقاط شهری كشور |
21.0 |
55.7 |
21.5 |
1.8 |
۱۰۰ |
ویژگیهای بافت مسكونی شهر (بر اساس طرح جامع ۱۳۶۱)
در سال ۱۳۶۲ زمان تهیه طرح جامع سنندج معادل ۵۶۹ هكتار از مساحت ۱۶۸۰ هكتاری شهر یا معادل ۳۴ درصد اراضی شهر، مسكونی محسوب میشد. میانگین مساحت زمین یك ساختمان در آن سال حدود ۱۴۸ متر مربع محاسبه شده است. با توجه به جمعیت شهر در این سال (۲۰۴۸۷۹ نفر) تراكم ناخالص شهر ۱۲۲ نفر در هكتار و تراكم خالص حدود ۳۶۰ نفر در هكتار بوده است. در این سال املاك شهر شامل ۳۱۶۵۸ قطعه مسكونی است.
طرح جامع شهر تصویر زیر را از نظام قطعه بندی زمین مسكونی ارایه میدهد:
اراضی با مساحت كمتر از ۱۰۰ متر مربع ۴۲ درصد
اراضی با مساحت ۱۰۰ تا ۱۹۹ متر مربع ۳۶ درصد
اراضی با مساحت ۲۰۰ تا ۲۹۹ متر مربع ۱۴ درصد
اراضی با مساحت ۳۰۰ متر مربع و بیشتر ۸ درصد
سرانه زمین مسكونی شهر در این سال ۲۸ متر مربع و سرانه مساحت زیربنا 21.3 متر است. تراكم ساختمانی ۹۳ درصد بوده است كه نسبت به شهرهای مشابه بالاست؛ در عین حال روی هم ۲۲ درصد از ساختمانهای مسكونی بیش از یك طبقه داشتهاند. بررسی طرح جامع از نظر مضیقه فضای سكونت نشان میدهد حدود ۲۰ درصد خانوارهای شهر در یك اتاق و ۴۵ درصد در ۲ اتاق سكونت داشتند.
براساس بررسی طرح جامع در سال ۱۳۶۲ در مجموع ۴۳ درصد ساختمانهای سنندج با مصالح با دوام ساخته شده بودند. همانطور كه بررسیهای مربوط به سرشماری ۱۳۷۵ نیز نشان داد وضع مسكن شهر از نظر استفاده از مصالح با دوام تغییر چشمگیری نکرده و همچنان حدود نیمی از واحدهای مسكونی شهر با مصالح كم دوام ساخته شدهاند (آجر و چوب و سنگ و چوب و خشت).
نظر شما