متاسفانه اين پديده همواره به غير آسيب‌هاي متعددي که به وجود مي‌آورد، چهره نامطلوبي از شهر رقم مي‌زند . به خاطر دارم که در سال ۱۳۶۴ زماني که به عنوان فرمانده کميته امداد امام خميني﴿ره﴾ کل کشور فعاليت داشتم، به اين موضوع به عنوان آسيب اجتماعي پرداخته شد.
در آن سال‌ها بررسي‌ها، تحقيق‌ها و پژوهش‌هاي فراواني در رابطه با چگونگي شکل‌گيري، نوع زندگي، خدمات و امکانات مورد نياز، مشاغل و تعداد ساکنان اين مناطق انجام شد که نتايج و تحليل‌هاي مفيدي نيز از آن حاصل شد که در ادامه تعداد بسياري از مسئولان براي رفع اين مشکل پاي کار آمدند که امروز نيز نيازمند چنين همتي هستيم.
جامعه به واسطه حاشيه‌نشيني يا سکونت در سکونتگاه‌هاي غيررسمي با انواع بيماري‌ها از حيث‌هاي سياسي، اجتماعي، تربيتي و امنيتي روبرو مي‌شود که بدون ترديد تدبير مديران شهري بخصوص در کلانشهرها مي‌تواند موجب کاهش ميزان آسيب‌هاي اين پديده شود و گذار از آن به برنامه‌ريزي، مديريت و تامين نيازمندي‌ها نيازمند است و در واقع چگونگي مديريت براي مقابله و رفع اين معضل ريشه‌اي، بسيار حائز اهميت است.
عده‌اي از ساکنان اين مناطق با تکدي‌گري و قاچاق زندگي مي‌گذراندند. پيشتر متکديان در مواجه با کميته امداد امام خميني ﴿ره﴾همواره اعلام مي‌کردند که مهمترين دليل مهاجرتشان به حاشيه شهرها نبود امکانات در روستاهاست که بي‌شک با رفع اين مسايل، بسياري از اين افراد به موطن خود بازمي‌گردند. شرايط فعلي به همه مسئولان تکليف مي‌کند که نسبت به آسيب‌ها براي رفع اين مساله برنامه‌ريزي کرده و به صورت جدي در کلانشهرها با آن برخورد شود.
نظر شما