به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی به نقل از شرکت بازآفرینی شهری ایران، محمد آیینی، عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران در نشستی که با موضوع «معیار بافت فرسوده؛ از واقعیت تا خیال» به منظور بررسی شاخص‌های جدید شورای عالی شهرسازی و معماری در گالری نظرگاه برگزار شد، اظهارکرد: در سال ۷۵ به دلیل ضرورتی که وزیر وقت مسکن و شهرسازی احساس کرد، شرکت عمران و بهسازی تاسیس شد و خط و مشی آن نگاه به بافت‌های مساله‌دار از جمله بافت‌های تاریخی و بهسازی و نوسازی این بافت‌ها بود.
وی با اشاره به اینکه بعد از تاسیس شرکت عمران و بهسازی، به مرور ادبیات بافت «مساله‌دار» به بافت «فرسوده» تغییر کرد، گفت: در سال ۸۴ با مصوبه‌ای صریح و شفاف به موضوع نوسازی و بهسازی بافت‌های فرسوده پرداخته شد و برنامه ۱۰ ساله ای برای نوسازی این بافت ها مشخص و مجموعه حمایت‌هایی که باید برای این اقدامات انجام می شد، نیز پیش بینی شد.
این عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران، در خصوص هدف از تعیین شاخص‌های سه گانه ریزدانگی، نفوذناپذیری و ناپایداری، اظهارکرد: این سه مولفه ابتدا برای اختصاص تسهیلات و اعتبارات و به صورت غیررسمی و داخل سازمانی با هدف سوق دادن اعتبارات به سمت بافت های در معرض خطر زلزله و نقاطی که در برابر زلزله آسیب پذیرتر بودند، تعیین شد.
وی ادامه داد: در مولفه ناپایداری، پهنه‌هایی که خطر زلزله خیزی بالاتری دارند در اولویت اول بودند و در مراحل بعدی پهنه‌های با تراکم جمعیتی بالا، که در صورت وقوع زلزله در آن، جمعیت بیشتری در مخاطره بودند، قرار گرفتند زیرا ملاک اصلی برای ما حفاظت از جان انسان‌ها بود.
آیینی ادامه داد: بعد از جلسات متعددی که به منظور بررسی شاخص ها در معاونت شهرسازی وقت برگزار شد، سه شاخص ناپایداری، نفوذ ناپذیری و ریزدانگی به عنوان سه شاخص اعلام شد و ما ناچارا به دلیل محدودیت منابع، به یک خط‌کش برای تعیین محدوده‌ها برای اختصاص بسته‌های حمایتی دولت و شهرداری نیاز داشتیم.
وی ادامه داد: به تدریج در سال ۸۷، قانون ساماندهی و حمایت از عرضه و تولید مسکن که حاوی بسته حمایتی و شفافی بود تصویب و به دنبال آن قانون حمایت از احیاء، نوسازی و بهسازی بافت‌های فرسوده وارد ادبیات شهرسازی شد و حمایت‌های دیگری نیز برای این کار تعیین شد.
آیینی افزود: سه شاخص ریزدانگی، نفوذناپذیری و ناپایداری به دلیل ضرورت وجود مبنا و معیاری برای تشخیص محدوده‌های مورد حمایت و ارائه بسته‌های تشویقی سه شاخص تعیین شد. بنابراین این شاخص ها، مؤلفه‌هایی برای شناسایی بافت فرسوده نیست بلکه مبنا و معیاری برای تعیین محدوده‌های مورد حمایت است.
وی با اشاره به اینکه شاخص های سه گانه از همان ابتدا مورد نقد جامعه حرفه‌ای بود، گفت: این شاخص‌ها صرفاً به ابعاد کالبدی پرداخته و ابعاد اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و اقتصادی در آن مورد توجه قرار نگرفته است. همچنین این شاخص‌ها به عنوان یک خط‌کش واحد برای کل کشور مطرح شده بود، در حالی‌که هر شهر و هر محله زمینه متفاوتی دارد. بنابراین انتقادات زمینه ساز بررسی دوباره برای تعیین شاخص‌های جایگزین شد.
آیینی ادامه داد: با تعیین یک مشاور در شرکت بازآفرینی شهری ایران و با استفاده از دانش روز، شاخص‌های جدیدی تعیین و این سه شاخص تبدیل به ۶۰ شاخص جزیی‌تر شد که بتواند مشکلات شاخص‌های قبلی را برطرف کند. اما به دلیل اینکه هنوز این شاخص‌ها به‌صورت عمومی اجرا نشده نمی توانیم ارزیابی دقیقی از آنها داشته باشیم.
این عضو هیئت مدیره شرکت بازآفرینی شهری ایران با بیان اینکه بافت فرسوده جایی است که مردم آن توانایی نوسازی مسکن خود را ندارند، گفت: چراکه اگر جایی خود به خود نوسازی شود، بافت فرسوده نیست بنابراین بافت فرسوده جایی است که نیاز به حمایت دارد و ما باید بتوانیم این حمایت‌ها را به مناطق اولویت دار اختصاص دهیم.
وی خاطرنشان کرد: حمایت‌ها برای نوسازی بافت فرسوده باید توسط دولت و شهرداری انجام شود و ما برای اختصاص این بسته‌ها ناگزیر هستیم از شاخص و خط کش استفاده کنیم بنابراین تعیین معیار برای شناسایی و مدیریت بافت های فرسوده اقدامی ضروری است.