فرم‌های اینجایی برای بقا در مرکز فرهنگی؛

حجم‌هایی که می‌خواهند «خودی» باشند

نگین نجار‌ازلی*: دیالوگی یک‌خطی دلنشینی دارد احمدشاه در دلشدگان حاتمی: «کاش این دنیا هم مثل یک جعبه موسیقی بود، همه صدا‌ها آهنگ بود، همه حرف‌ها ترانه...»؛ بلی، کاش...! اگر نخواهیم موضوع را پیچیده کنیم، به طور سنتی، آنچه که ما به عنوان ریخت شهر دستگیرمان می‌شود، به قول دیوید لینچ، عبارت است از «کلیه مظاهر کالبدی رؤیت‌پذیر».