نگوییم که چه اتفاق‌هایی افتاده یا حتی از آن بدتر، واقعیت را به شکل دیگری تعریف کنیم. مثلا بگوییم یک دعوایی در ترکیه بر سر آش رشته بوده و حالا خدا را شکر ختم به خیر شده، یا در فرانسه مردم برای جشن آتش بازی راه انداختند و آتش جشن دامن چند نفر را گرفت. . . آیا چنین نظریه ای در جهان امروز ما جواب می دهد؟! پاسخ قطعا خیر است.

آیا می توانیم رسانه ها را محدود کرده و بگوییم که خبرها را مخفی کنیم تا مردم کمتر بدانند و کمتر نگران شوند و کمتر بترسند؟! بازهم جواب منفی است. چون در خبررسانی مردم طلبکار هستند و نه رسانه. وظیفه رسانه اطلاع رسانی است و خبر دادن به مردم. مردم براساس سلیقه، نیاز، خواست، علایق، کنجکاوی و. . . رسانه خود را انتخاب می کنند و می خواهند که رسانه ، به این نیازهای آنها جواب دهد.

هررسانه ای که بیشتر به این نیازها نزدیک باشد و پاسخگو، بیشتر دیده و خوانده می شود. همین است که در جهان امروزی رسانه های مجازی با دسترسی آزادتر، محدودیت کمتر و فاصله اطلاع رسانی نزدیک تر به وقایع محبوب تر از رسانه های مکتوب و رسمی هستند و حتی می توانیم بگوییم گوی رغبت را برده اند و رسانه های رسمی و مکتوب را عقب انداخته اند. همین است که وقتی به بحث اطلاع رسانی می رسیم و بررسی دو نظری که یکی مدافع اطلاع رسانی آزاد است و دیگری مدافع مصلحت اندیشی برای مردم، قاعدتا باید نظر اول را مقبول تر و معقول تر ببینیم. نظری که می گوید؛ حتی در جهانی با این همه خبر تلخ و دردناک که در ناخودآگاه هر مخاطبی ناامنی و ترس می ریزد، بازهم رسالت اصلی، اطلاع رسانی درست و واقعی است. چون دانستن حق مردم است.

حق مردم را نمی شود از آنها گرفت یا اگر بگیریم در جهان امروزی، بازهم بازنده خواهیم شد. کار اصلی هر رسانه ای ارایه اطلاعات و اخبار است و اعتماد به اینکه، مخاطب خود با خواندن خبرها و دیدن سرنوشت آدم ها و آنچه پیرامونش می گذرد، می تواند نتیجه گیری منطقی، واضح و درست داشته باشد و به نوعی به خودآگاهی برسد. /

                                                                                                                                                                                                                                 * پژوهشگر حوزه رسانه و ارتباطات