در سال ۱۳۵۳ اداره مذكور تحت عنوان سازمان هواپیمایی كشوری زیر پوشش وزارت جنگ قرار گرفت، تا این كه با به ثمر رسیدن انقلاب شكوهمند اسلامی در تاریخ ۶/۱۲/۱۳۵۷ با تصویب شورای انقلاب، سازمان از پیكره وزارت جنگ منتزع و به وزارت راه و ترابری ملحق گردید.

ماده ۱- منظور از هواپیما كه در این قانون ذكر می‌شود وسیله نقلیه‌ای است كه بتواند در نتیجه عكس‌العمل هوا خود را در فضا نگاهدارد.

ماده ۲- این قانون مربوط به هواپیماهای كشوری است و شامل هواپیماهای نظامی نمی‌باشد.

ماده ۳- دولت حق حاكمیت مطلق و انحصاری در فضای بالای آب‌های ساحلی آن را دارا می‌باشد.

ماده ۴- برای ایجاد و توسعه هواپیمایی كشوری دولت مكلف است:

الف- مؤسسات هواپیمایی كشوری را به منظور تأمین نیازمندی‌های حمل‌ونقل داخلی و خارجی مسافر و بار و محمولات پستی تشویق نموده توسعه دهد.

ب- خطوط هوایی داخلی را به نحوی كه نقاط مختلفه كشور بتواند از فواید آن بهره‌مند گردد تنظیم و فرودگاه‌های لازم را تأسیس و وسایل مربوط به تأمین بی‌خطری پرواز هواپیماها را فراهم سازد.

ج- به مؤسسات هواپیمایی ایرانی مساعدت نماید تا سرویس‌های هوایی مورد نیاز كشور را به طریق غیرانحصاری تأسیس و دایر كند.

د- به منظور بسط و تقویت روابط اجتماعی و اقتصادی ایران با سایر كشورهای جهان ارتباط هوایی را بر اساس معامله متقابله برقرار نموده و توسعه دهد.

ماده ۵ (اصلاحی ۲۵/۱/۱۳۶۷) - برای اجرای این قانون سازمان مستقلی به نام سازمان هواپیمایی كشوری وابسته به وزارت راه و شهرسازی تأسیس می‌شود. سازمان دارای رییسی است كه در عین حال معاون وزیر راه و شهرسازی نیز می‌باشد و به پیشنهاد وزیر راه و شهرسازی و تصویب هیأت دولت برای مدت حداكثر ۳ سال به این سمت منصوب می‌شود، انتصاب مجدد وی به این سمت به روال فوق بلامانع می‌باشد. سازمان مزبور در انجام وظایف خود از نظر مالی و استخدامی و اداری، طبق مقررات مربوطه تحت نظر وزیر راه مستقلاً اقدام می‌نماید و سازمان آن به موجب تصویب‌نامه هیأت‌وزیران تعیین می‌شود.

سازمان می‌تواند از محل درآمدهای قانونی خود در قالب بودجه‌های مصوب و در صورت وجود كسری از محل درآمدهای عمومی كشور طبق مقررات استفاده نماید. وظایف عمده سازمان مزبور به قرار زیر می‌باشد:

الف– ایجاد، توسعه، بهره‌برداری و نگهداری فرودگاه‌ها و دستگاه‌های ناوبری و مخابراتی، رادیویی و تلگرافی و تلفنی كه مخصوص تنظیم رفت‌وآمد هواپیماها و تأمین بی‌خطری پرواز آنها می‌باشد و به طور كلی هر نوع نظارت و مساعدتی كه به منظور پیشرفت هواپیمایی كشوری و تأمین بی‌خطری پرواز لازم باشد.

ب– نظارت در فعالیت هواپیمایی كشوری طبق مقررات مربوط به منظور جلوگیری از وقوع مخاطرات و رقابت‌های مضره بین متصدیان حمل‌ونقل هوایی و حفظ مصالح عمومی.

ج– تربیت متخصصین فنی هواپیمایی كشوری با هماهنگی دستگاه‌های ذی‌ربط.

د– اهتمام در پیشرفت و توسعه هواپیمایی كشوری و تشویق صنایع مربوط.

هـ – مطالعات و تحقیقات علمی و فنی در مسائل مربوط به هواپیمایی كشوری و ایجاد تسهیلات و تشویق افراد و مؤسسات صلاحیت‌دار به انجام این امور و تهیه موجبات آن.

و– تهیه طرح موافقتنامه و قراردادهای هواپیمایی با دول خارجی كه طبق مقررات به وسیله دولت تقدیم مجلس شورای اسلامی می‌شود.

تبصره ۱ - سازمان هواپیمایی كشوری مجاز است در زمینه‌های ایجاد و نگهداری و اداره فرودگاه‌ها رأساً و یا با مشاركت بخش‌های دولتی، تعاونی و خصوصی با رعایت اصل ۴۴ قانون اساسی مبادرت به تأسیس شركت بنماید.

تبصره ۲- اساسنامه‌ها و آیین‌نامه‌های اجرایی این ماده حداكثر ظرف مدت شش ماه توسط سازمان هواپیمایی كشوری تهیه و از طریق وزارت راه و شهرسازی جهت تصویب به هیأت‌وزیران تسلیم خواهد شد.